Akta Cukai Pendapatan: Siapa dapat dia dicukai

Akta Cukai Pendapatan: siapa dapat dia dicukai. Bincangkan

Esei ini memenangi Hadiah Kedua, Pertandingan Menulis Makalah Undang-Undang, Anjuran Majlis Peguam, Dewan Bahasa dan Pustaka serta Institut Terjemahan Negara bagi tahun 2006.

Oleh Wong Hon Wai
BSc (Comp Sc)(UKM), B Jurisprudence (External) (Malaya), Certificate in Legal Practice (CLP)
Emel: honwai_wong@yahoo.com


1. Pengenalan

Pada abad ke-18, Adam Smith dalam bukunya “Wealth of the Nations” telah menggariskan dua prinsip utama percukaian. Menurut beliau, setiap orang harus dikenakan cukai berdasarkan kedudukan kewangannya. Kedua, cukai individu tersebut haruslah dinyatakan secara spesifik dan tidak harus ada budi bicara secara sembarangan dalam taksiran cukai oleh pihak berkuasa.[1] Prinsip percukaian yang dipelopori oleh Adam Smith itu telah meletakkan asas kepada perundangan percukaian moden

Di Malaysia, cukai pendapatan telah diperkenalkan selepas Perang Dunia Kedua melalui Ordinan Cukai Pendapatan 1947.[2] Perlembagaan Persekutuan yang berkuatkuasa pada tahun 1957 telah menggariskan cukai di bawah senarai kuasa Persekutuan.[3] Pada tahun 1967, Parlimen Malaysia telah meluluskan Akta Cukai Pendapatan 1967 (selepas ini Akta 53). Akta 53 ini telah memansuhkan perundangan percukaian yang lama dan memperkenalkan satu perundangan cukai pendapatan yang seragam bagi seluruh Malaysia. .

Oleh kerana terdapat penyertaan aktif daripada pihak kerajaan dalam pembangunan sosial, maka kerajaan memerlukan sumber kewangan yang banyak untuk membiayai aktiviti-aktiviti pembangunan. Ahli-ahli politik juga kerap kali meninggikan harapan pengundi-pengundi tentang perkhidmatan yang bakal ditawarkan oleh kerajaan. Justeru itu, kerajaan dalam usaha mendapatkan hasil yang lebih banyak terpaksa memperketatkan jaring percukaian. Dengan ini, percukaian menjelma menjadi satu perkara yang kompleks.

Di Malaysia, cukai langsung yang dikenakan adalah ditadbir di bawah perundangan-perundangan berikut iaitu Akta Cukai Pendapatan 1967, Akta Petroleum (Cukai Pendapatan) 1967, Akta Cukai Keuntungan Harta Tanah 1976, Akta Penggalakan Pelaburan 1986, Akta Setem 1949 dan Akta Cukai Aktiviti Perniagaan Luar Pesisir Labuan 1990.

Makalah ini akan mengkaji hubungkait antara pendapatan yang diperolehi dan percukaian yang ditadbirkan di bawah Akta Cukai Pendapatan 1967.


2. Perdebatan tentang unsur kesukarelaan dan paksaan dalam percukaian

Cukai dalam konsep moden merupakan suatu sumbangan berbentuk kewangan yang dikenakan oleh negara ke atas rakyatnya untuk kebaikan masyarakat secara umumnya.

John Rawls dalam bukunya “A Theory of Justice” [4] telah menghuraikan unsur keadilan dari segi pembahagian kekayaan. Menurut beliau, sumber sosial mesti dilepaskan kepada kerajaan supaya kerajaan dapat membekalkan khidmat awam kepada masyarakat serta membolehkan kerajaan membahagikan kekayaan demi membantu mereka yang miskin atau kurang upaya. Cara mendapatkan sumber hasil yang dimaksudkan oleh John Rawls adalah melalui percukaian.

Robert Nozick [5] pula menyangkal pendapat John Rawls. Beliau mengibaratkan percukaian dari pendapatan seperti buruh paksaan. Beliau berhujah sekiranya seseorang bekerja untuk memperolehi pendapatan dan membayar cukai berdasarkan kadar peratusan daripada pendapatan, maka kadar yang diterjemahkan kepada masa berkerja adalah kerja paksa yang dikenakan oleh negara. Nozick mempersoalkan tentang rasional pembahagian secara paksaan melalui percukaian. Sebagai alternatifnya, Nozick mengutarakan konsep derma secara sukarela untuk mencapai kesamarataan.

Saya berpendapat percukaian adalah berbeza dari segi buruh paksaan atau penghambaan. Beban kewangan serta hak yang dikongkong oleh buruh paksaan dan penghambaan adalah dalam julat yang berbeza sama sekali dengan percukaian. Tambahan pula, teori Nozick tersebut hanya akan meninggikan jurang pendapatan antara mereka yang berada dengan mereka yang kurang berada. Iaitu, orang kaya akan menjadi lebih kaya, manakala orang miskin menjadi lebih miskin.

Kebanyakan negara mengenakan cukai pendapatan melalui undang-undang untuk membiayai aktiviti pentadbiran negara di samping mencapai tujuan pengaturan sumber masyarakat. Terdapat beberapa negara yang tidak mengenakan cukai pendapatan. Brunei dan Arab Saudi misalnya bergantung kepada hasil daripada petroleum untuk membiayai pembangunan negara. Cayman Islands dan Bahamas pula tidak mengenakan cukai pendapatan tetapi bergantung kepada aktiviti perniagaan luar pesisir pantai untuk menarik pelabur asing. [6]

Pendapat John Rawls iaitu mengenakan cukai pendapatan melalui undang-undang merupakan sesuatu yang dilaksanakan di kebanyakan negara. Terdapat unsur paksaan dalam undang-undang percukaian. Sesiapa yang cuba mengelakkan diri daripada membayar cukai akan dikenakan penalti undang-undang. Manakala, hujah Robert Nozick pula hanya merupakan satu hujah akademik yang berbentuk utopia semata-mata.

Kadar percukaian pendapatan di Malaysia adalah berbentuk progresif iaitu bagi mereka yang berpendapatan tinggi dikenakan kadar yang tinggi berbanding mereka yang berpendapatan rendah. Kadar maksimum yang dikenakan adalah 28%. Pendapatan seseorang individu sehigga tarikh kematian akan dikenakan cukai sebagai pendapatan individu berkenaan. Kematian tidak melepaskan tanggungjawab cukai. Pendapatan yang terakru atau diperoleh selepas tarikh kematian akan ditaksir atas nama wasi atau pentadbir harta pusaka. Kadar cukai progresif adalah digariskan di bawah Jadual 1 Akta 53. Ini menepati apa yang dihujahkan oleh John Rawls dalam perkongsian kekayaan.



3. Maksim “siapa dapat dia dicukai”


Seksyen 4 Akta 53 menggariskan bahawa pendapatan yang boleh dikenakan cukai adalah pendapatan berkenaan dengan perolehan atau keuntungan daripada suatu perniagaan atau pekerjaaan, dividen, faedah atau diskaun, sewaan, royalti atau premium; pencen, anuiti atau bayaran berkala lain serta peroleh atau keuntungan lain. Takrifan tersebut merangkumi ruang lingkup yang besar.

Skop seksyen 4 ini merangkumi individu serta syarikat. Bagi seseorang yang menerima penggajian, majikannya akan memotong pada setiap bulan potongan bulanan mengikut jadual potongan cukai bulanan seperti yang diperuntukkan di bawah Kaedah-kaedah Cukai Pendapatan (Potongan Daripada Saraan) 1994. Kegagalan majikan untuk mematuhi Kaedah 1994 tersebut merupakan satu kesalahan dari segi undang-undang. Dengan itu, seseorang yang menerima penggajian membayar cukai melalui majikan kepada Lembaga Hasil Dalam Negeri apabila dia memperolehi pendapatan. Pada akhir tahun taksiran, pembayar cukai hendaklah membuat tafsiran sendiri dan membayar cukai baki yang kena dibayar kepada Lembaga Hasil Dalam Negeri.

Seksyen 4 Akta 53 juga merangkumi pemastautin dan bukan pemastautin. Status pemastautin bagi maksud percukaian adalah tertakhluk kepada tempoh seseorang itu tinggal di Malaysia dan bukannya kepada status kewarganegaraan. Ini menepati aliran pergerakan sumber manusia secara globalisasi seperti yang dikatakan oleh Thomas Friedman dalam buku larisnya “The World is Flat”. [7] Mulai tahun taksiran 2004, pendapatan yang diperoleh dari luar Malaysia dan diterima di Malaysia oleh seseorang individu yang bermastautin dan diremitkan ke Malaysia dikecualikan daripada cukai pendapatan.[8] Ini dapat dicapai melalui perjanjian pengelakkan cukai dua kali yang dimenterai antara Malaysia dengan negara-negara lain. Melalui perjanjian tersebut, hak mencukai negara masing-masing ke atas pendapatan yang melepasi sempadan serta kredit cukai atau pelepasan cukai bagi tujuan menghapuskan cukai dua kali dapat ditentukan.

Seksyen 13 Akta 53 pula menggariskan peruntukan am mengenai pendapatan daripada pekerjaan. Manfaat berupa barangan yang diperuntukkan untuk kegunaan pekerja seperti kenderaan, pemandu, kelab rekreasi dan rumah adalah dikenakan cukai.

Ketetapan Umum No 1/2006 yang dikeluarkan oleh Lembaga Hasil Dalam Negeri[9] menyatakan bahawa pendapatan kasar seorang pekerja daripada suatu penggajian di bawah seksyen 13 Akta 53 bukan sahaja terdiri daripada upah, gaji saraan, gaji cuti, fi, komisen, bonus dan ganjaran, malah ia meliputi juga mana-mana perkuisit atau elaun.

Perkuisit diertikan sebagai manfaat dalam bentuk tunai atau dalam bentuk barangan yang boleh ditukar kepada wang yang diterima oleh pekerja daripada majikannya atau daripada pihak ketiga berkaitan dengan mempunyai atau menjalankan sesuatu penggajian. Perkuisit yang diberikan kepada pekerja oleh majikan seperti yuran persekolahan anak dan premium insurans nyawa adalah dikenakan cukai. Ketetapan Umum tersebut berkuatkuasa mulai tahun taksiran 2005.

Pemberian komputer peribadi daripada majikan kepada pekerja adalah dikecualikan cukai bagi tahun taksiran 2001 hingga 2003. [10] Tetapi, Ketetapan Umum 1/2006 telah menafsirkan pemberian komputer tersebut adalah satu perkuisit and terjumlah kepada pendapatan kasar daripada penggajian.

Ketetapan Umum tersebut merupakan satu usaha Lembaga Hasil Dalam Negeri untuk mengembangkan asas percukaian dengan merangkumi manfaat-manfaat yang didapati daripada penggajian. Manfaat-manfat penggajian telah dikenakan cukai dengan lebih luas lagi berbanding dengan dahulu. Sebagai kesimpulannya, Malaysia telah mengikuti jejak langkah negara-negara maju lain dengan meluaskan asas percukaian daripada penggajian. [11]

Walau bagaimanapun, ketetapan Umum bukan merupakan undang-undang. Ia merupakan tafsiran Ketua Pengarah Lembaga Hasil Dalam Negeri terhadap Akta 53. Seseorang pembayar cukai boleh mencabar tafsiran tersebut melalui proses undang-undang seperti yang diperuntukkan di bawah Bahagian VI Akta 53.

Adalah menjadi undang-undang yang mantap bahawa kesahan dari segi undang-undang berkenaan sesuatu pendapatan adalah tidak relevan dalam pertimbangan percukaian. Ini bermaksud, walaupun sesuatu pendapatan adalah hasil daripada aktiviti jenayah, tetapi sekiranya pembayar cukai mengisytiharkan pendapatan kepada Lembaga Hasil Dalam Negeri, maka ia akan diterima sebagai pendapatan. Dengan perkatan lain, seorang penjenayah mempunyai liabiliti cukai sama seperti seorang peniaga yang jujur.

Di bawah skim percukaian di Malaysia, tidak terdapat kemungkinan berlakunya pertindihan di antara cukai yang perlu dibayar di bawah Akta Cukai Pendapatan dengan akta-akta lain. Mahkamah dalam kes MR Properties Sdn Bhd memutuskan bahawa cukai keuntungan harta tanah hanya dikenakan dalam situasi di mana cukai pendapatan tidak terpakai. Seseorang pembayar cukai hanya perlu membayar salah satu daripada cukai seperti yang ditentukan oleh Lembaga Hasil Dalam Negeri dan tidak perlu untuk membayar kedua-dua cukai bagi pendapatan yang sama. [12]










4. Penyimpangan daripada maksim “siapa dapat dia dicukai”


Maksim “siapa dapat dia dicukai” bukannya satu prinsip saintifik yang selalu betul. Terdapat beberapa penyimpangan daripada maksim ini. Antara lain ialah pendapatan kurang daripada julat tertentu, pengecualian statutori dan perolehan yang tidak terjumlah kepada pendapatan.

4(a) Pendapatan kurang daripada julat tertentu

Mengikut Jadual 1 Akta 53, bagi individu-individu yang mempunyai pendapatan bercukai kurang daripada RM2500 bagi sesuatu tahun taksiran, maka mereka akan dikecualikan daripada cukai. Angka RM2500 ini diperolehi daripada pendapatan sebenar selepas ditolak potongan-potongan yang dibenarkan di bawah Akta 53.





4(b) Pengecualian Statutori

Bahagian 1 Jadual 6 bagi Akta 53 telah menggariskan jenis pendapatan yang dikecualikan. Terdapat 36 kategori pendapatan yang dikecualikan daripada cukai.

Antara kategori pendapatan yang dikecualikan cukai ialah ganjaran persaraan, ganjaran kematian, ganjaran yang dibayar kepada pegawai kontrak dan ganjaran yang dibayar kepada pekerja dari kumpulan wang awam. Di samping itu, emolument kepada keluarga diraja, pendapatan pelbagai peringkat kerajaan serta pegawai diplomatik dan konsular juga dikecualikan cukai.

4(c ) Perolehan yang tidak terjumlah kepada pendapatan

Selain 36 kategori yang tersurat jelas dalam Jadual 6, terdapat kategori perolehan wang yang bukan tergolong dalam pendapatan yang membawa liabiliti cukai. Keuntungan modal di pasaran saham, perolehan wang hasil loteri, pampasan oleh kerajaan akibat bencana alam, hadiah wang kerana berjaya merentasi Selat Inggeris misalnya [13] bukan kelas pendapatan yang boleh dikenakan cukai seperti yang diertikan di bawah Sekyen 4 Akta 53.

Pampasan yang diterima berkaitan dengan pengambilan tanah secara paksa oleh Kerajaan juga bukan merupakan keuntungan daripada aktiviti perniagaan seperti yang diertikan dalam seksyen 4(a) Akta 53. [14] Sesuatu aktiviti perniagaan memerlukan niat untuk berniaga. [15] Terdapat elemen paksaan dalam pengambilan tanah, maka ia telah melemahkan niat berniaga. Dengan itu, tiada cukai dikenakan ke atas pampasan tersebut.











5. Tafsiran Kehakiman terhadap undang-undang percukaian

Sistem percukaian di Malaysia telah menggunakan sistem taksiran sendiri hasil daripada Akta Cukai Pendapatan (Pindaan) 2002. [16] Ekoran daripada sistem tafsiran sendiri tersebut, pembayar-pembayar cukai adalah bertanggungjawab untuk memahami kandungan Akta 53 serta Ketetapan Umum yang dikeluarkan oleh Lembaga Hasil Dalam Negeri.

Cukai merupakan satu ciptaan statut. Terdapat satu maksim dalam undang-undang percukaian iaitu sekiranya tidak ada peruntukan jelas, maka tidak boleh dikenakan cukai. [17] Anggapan, ekuiti dan niat tersirat tidak terpakai terhadap cukai. [18] Terdapat keputusan kehakiman yang menyatakan bahawa jika terdapat keraguan dari segi peruntukan undang-undang, maka ia hendaklah menyebelahi pembayar cukai. [19]

Dalam kes National Land Finance Co-operative Society yang diputuskan pada tahun 1994, Mahkamah Agong memutuskan tafsiran literal terhadap undang-undang percukaian harus dipakai iaitu pertimbangan harus dilakukan ke atas perkataan-perkataan jelas sesuatu peruntukan. Tujuan, objek atau niat sesuatu Akta tidak termasuk dalam pertimbangan Mahkamah.


Adalah menjadi undang-undang yang mantap bahawa dalam penafsiran satu peruntukan yang mengenakan liabiliti cukai, beban adalah pada pihak pembayar cukai untuk membuktikan taksiran tersebut adalah berlebihan atau khilaf ataupun dia berhak kepada potongan atau pengecualian. [20]

Pada tahun 2005, Mahkamah Persekutuan telah memutuskan bahawa tafsiran secara tujuan atau purposif harus digunakan seperti yang diputuskan dalam kes Palm Oil Research and Development Board Malaysia. Hakim Dato Gopal Sri Ram menyatakan bahawa dalam pentafsiran statut percukaian, fungsi utama mahkamah ialah untuk mendapatkan niat Parlimen yang sebenar. Di dalam proses ini, pendekatan yang digunakan adalah pertama untuk mengelakkan ketidakadilan atau kedangkalan dalam tafsiran serta kedua untuk mempromosikan tujuan yang membayangi statut berkenaan walaupun tujuan atau objek tersebut tidak dinyatakan secara jelas dalam statut. [21]

Mahkamah Persekutuan dalam kes tersebut telah mengikuti prinsip yang diutarakan dalam kes WT Ramsay Ltd yang diputuskan oleh House of Lords, England. [22] Prinsip Ramsay ialah tafsiran terhadap perkataan-perkataan jelas tidak terhad kepada pendekatan literal. Ia juga dipertimbangkan dari segi konteks sesuatu Akta dan tujuan sesuatu Akta. Pendekatan ini penting memandangkan transaksi perniagaan sekarang telah menjadi semakin kompleks. Mahkamah mempunyai tugas untuk meneliti rentetan transaksi untuk melihat niat transaksi dari segi undang-undang dan menentukan samada liabiliti cukai dikenakan. Pendekatan ini menolak tafsiran literal yang ketat yang dikenakan ke atas perundangan percukaian sebelum ini seperti yang diputuskan oleh Mahkamah Agong di kes National Land Finance Co-operative Society.

Mahkamah Persekutuan telah mengambil kira pindaan terhadap Akta Tafsiran (Pindaan 1997) berkenaan seksyen 17A yang membolehkan tafsiran melalui tujuan.

Tafsiran secara tujuan tersebut merupakan satu tafsiran yang mengimbangkan kepentingan pembayar cukai dan kepentingan kerajaan selaku pemungut cukai. Ini menepati apa yang dikatakan oleh Hakim Gun Chit Tuan, secara obiter dictum dalam kes National Land Finance Co-operative Society Ltd bahawa Mahkamah menyedari hasil daripada cukai penting untuk membolehkan kerajaan mentadbir negara ini dan Mahkamah harus membantu mengutip cukai. Tetapi, pada masa yang sama, Mahkamah harus juga bertindak adil terhadap pembayar cukai.















6. Kesimpulan


Adalah tidak salah dari segi undang-undang apabila seseorang pembayar cukai atau syarikat menguruskan urusan mereka demi mengurangkan liabiliti cukai melalui cara yang sah. [23] Dengan perkataan lain, perancangan cukai adalah sah. Perancangan cukai adalah berbeza dengan pelarian cukai atau pengelakkan cukai yang menyalahi undang-undang.

Walau bagaimanapun, Lembaga Hasil Dalam Negeri juga boleh menggunakan kuasanya untuk memperketatkan undang-undang percukaian supaya dapat mengembangkan asas percukaian demi menambah hasil.

Sistem percukaian di Malaysia akan memasuki satu era yang baru melalui pengenalan Cukai Barangan dan Perkhidmatan yang bakal menggantikan cukai jualan dan cukai perkhidmatan. Ini akan membawa kepada penjelmaan daripada konsep “siapa dapat dia dicukai” kepada konsep “siapa belanja dia dicukai”.





Bibliografi

[1] Richard A. Toby, The Theory and Practice of Income Tax, Sweet and Maxwell, 1978, ms151.

[2] Sim Ewe Eong, An Introduction to Tax Appeals in Malaysia, Malayan Law Journal Pte. Ltd, 1981.

[3] Senarai 1(7)(h), Jadual Kesembilan, Perlembagaan Persekutuan Malaysia.

[4] John Rawls, A Theory of Justice (Revised Edition), Harvard Universitiy Press, 1999, ms247.

[5] Robert Nozick, Anarchy, State and Utopia, Oxford: Basil Blackwell, 1974, ms169.

[6] Income Tax, Wikipedia http://en.wikipedia.org/wiki/Income_tax

[7] Thomas L. Friedman, The World is Flat: The Globalized World in the Twenty-First Century, Penguin Books, 2006.

[8] Laman Web Lembaga Hasil Dalam Negeri Malaysia http://www.hasil.org.my/melayu/bm_NO2_1_1A_prn.htm


[9] Ketetapan Umum 1/2006 di laman web Lembaga Hasil Dalam Negeri
http://www.hasil.org.my/melayu/pdf/KU012006.pdf


[10] P.U. (A) 503, Perintah (Pengecualian) Cukai Pendapatan (No 56) 2000 bertarikh 22 Disember 2000.

[11] Sijbren Acnossen and Richard M. Bird (Eds), The Personal Income Tax: Phoenix from the Ashes, Elsevier Science Publishers, 1990.

[12] MR Properties Sdn Bhd lwn Ketua Pengarah Hasil Dalam Negeri [2005] 7 MLJ 260.

[13] Ketetapan Umum 1/2006 di laman web Lembaga Hasil Dalam Negeri
http://www.hasil.org.my/melayu/pdf/KU012006.pdf


[14] Ketua Pengarah Hasil Dalam Negeri lwn Penang Realty Sdn Bhd http://www.kehakiman.gov.my/jugdment/coa/latest/W-01-10-1997.htm
Mahkamah Rayuan.

[15] Simmons v Inland Revenue Commissioners [1980] 2 All E.R. 798.

[16] Choong Kwai Fatt, The Rule of Interpretation of Tax Statutes: A Malaysia Perspective [2002] 4 MLJ clxxxiii.

[17] Exxon Chemical (M) Sdn Bhd lwn Ketua Pengarah Hasil Dalam Negeri [2006] 1 MLJ 428, Mahkamah Rayuan.

[18] Cape Brandy Syndicate v Inland Revenue Commissioner 12 TC 358.

[19] National Land Finance Co-operative Society Ltd lwn Ketua Pengarah Hasil Dalam Negeri [1994] 1 MLJ 99. Mahkamah Agong.

[20] T. Haythornwaite & Son Ltd v Kelly (1927) 11 T.C.


[21] Palm Oil Research and Development Board Malaysia lwn Premium Vegetable Oils Sdn Bhd [2005] 3 MLJ 97. Mahkamah Persekutuan.

[22] WT Ramsay Ltd v Inland Revenue Commission [1982] AC 300. House of Lords.

[23] Ketua Pengarah Hasil Dalam Negeri lwn Rakyat Berjaya Sdn Bhd [1984] 1 MLJ 248. Mahkamah Persekutuan.